Enn skín Íslandi
óskastund.
Enn á feginsfund
skal það fólk sitt kalla.
Enn kýs frjáls fáni
sér til fylgdarliðs
sonu sævarniðs,
dætur sólfjalla.
Minnist ég og man
er við morgunbrún
hófst hann fyrst við hún
upp í heiðið bjarta.
Ættjörð, uppruni
og íslenskt mál
áttu eina sál,
– þar var Íslands hjarta.
Renndi ég þá augum
um aldaslóð:
Sá ég þreytta þjóð,
sem með þöglum huga
byrði sína bar
og í beiskri kvöl
átti einskis völ
– annars en duga.
Vel máttu því vita,
hafi viðsjál björg,
ferleg og mörg,
þér í fang hlaðist,
að stærra leit ég hafrót
það er strönd mín braut,
og þyngri þraut
hefur þjóð mín staðist.
Veit ég þó að öfund,
sú hin arga norn,
guma, grá og forn,
geði stelur.
Svo mun verða meðan valdasýki
hjörtum heimsríki
hatri selur.
Þá er þín hamingja
ef hvorki má
heift né hyggja flá
hug þinn vinna.
Varast því að kveðja
þeim vopnum hljóðs,
er leita banablóðs
bræðra þinna.
Slík eru mín boð –
Kveð ég börn mín öll –
Megi fólk og fjöll
hylla fánann bjarta,
þann er íturhreinn
yfir aldaslóð
leiðir lands míns þjóð
heim til lands míns hjarta.
Skáld: Tómas Guðmundsson
Fjallkona: Arndís Björnsdóttir