1977 - Ísland

Á nokkurt land svo hvítan jöklaheim

og heiðan fald,

svo rauðan eld í æð?

Hve gott að mega lofa það í ljóði

og fyrir heill þess fórna sinni smæð

í frjórri önn.

Ó, barnið mitt, það gæfuhnoða geym.

Og skylt er þér að skapa framtíð þess,

og skjöldur áttu að vera og sómi þess,

og vinna æfiheit við heiður þess:

Að flekka aldrei mold þess bræðrablóði.

Á nokkurt land jafn sumarfagra sveit,

er sólin skín,

og bergmálsfjöll svo blá?

Og barnið mitt, legg eyra við þess ómi.

Því sá, er landsins hörpuhljóma á

í hjarta sér,

án ótta heilsar ungum degi, veit:

Það getur enginn tekið töfra þess,

það truflar enginn hergnýr óma þess,

og ránshönd engin fangar fegurð þess.

Hann verður eitt með bláma þess og blómi.

Skáld: Kristján frá Djúpalæk

Fjallkona: Ragnheiður Steindórsdóttir