1961 - Blessi þá hönd

I

Þér, Íslands börn, á helgri heillastund,

hingað ég yður kveð á ljósum degi,

sem lengi var mér dagur djarfra vona,

þá viðreisnar og síðan dýrsta sigurs.

Fagnið og minnist meðan björkin ilmar

og blómið grær um búandmannsins völl

og skip vor bruna sólstafaðan sæinn,

vorblærinn heilsar iðjuversins önn

og athöfn frjálsra manna um torg og búðir.

Fagnið  hve mikið vannst og enn skal vinnast

Vaxið af starfi hans, er nú skal minnast.

Hann gróðursetti á hrjóstrum vorra hjartna

tvö heilög blóm, sem nefnast trú og von.

Í skjóli þeirra innst í allra brjóstum

áttu þinn varða og gröf, Jón Sigurðsson.

II

Fagnið í dag, því stórar, stoltar vonir

stíga til himna, eins og hvítir svanir

á frjálsum væng við fjallariðin blá

og fylla víddir Íslands söng og ljósi.

– Þær leggja brátt í yðar ungu hendur

vorn óskastein og fjöregg vorrar þjóðar:

Bókfellin öldnu, blöðin gul og máð,

sem bera á þöglum fjaðurleturs síðum

mál þitt og sögu, örlög alls þíns kyns,

eldfornar rætur þess og dýpstu visku,

fá athvarf sitt við arin þinn á ný.

Við ást þíns hjarta skal hinn forni meiður

blómgvast og rísa, bera máli laufgað

fagurlim yfir fremd og þjóðardáð.

Í trú og rækt við það, sem þar var sáð

og þreyttum höndum forðum daga skráð,

er bundin yðar hamingja og heiður.

III

Blessa þú sól þess árs, sem aftur gaf

þér óðalsrétt á feðra þinna hafi!

– Við bláum tindum breiðar vastir skína,

þar byltist auðlegð þín í hyljum rasta.

Sjá, hafnáms kynslóð unga, allt er þitt,

sem óralendur sævardjúpsins fæða

í frjóu rökkri svifs og saltra strauma,

ef sótt er til með drengskap, viti og trú.

En minnstu þess, að fjölmörg ógnarár

lá íssins fjötur stálblár fyrir landi

og fólkið svalt, en lotalágur kuggur

í fenntu nausti fjarlægs sumars beið.

Minnstu þess og, að annar fjötur verri

herti sinn dróma upp að vík og vörum,

batt þínar hendur – bak við hann sem múr

stóð yfirgangsins ásýnd grímulaus.

Hvað brast svo hátt, að bergmál þess mun óma

með þungum niði næstu hundrað ár?

Bláfjötur Ægis brast – og víðan faðm

breiðir hann yður nú í dag sem forðum,

er frjálsir garpar áttu hér sín óðul,

því Alþing færði af sjálfs síns valdi og tign

íslenskan rétt í lög á bláum legi

og laust hinn þunga dróma af höndum þér.

Sá réttur lýsir hverju frjálsu fleyi,

sem fána vorn um höfin ber.

IV

Ég, Fjallkonan, er foldar vorrar sál,

borin af hennar barna dýpsta skyni.

– Sú djúpa ást, sem óspillt hjörtu leggja

við ættargarð og feðra sinna vé,

land sitt og þjóð, er lífs míns andardráttur,

því lifi ég í brjósti sérhvers manns

veik eða máttug – myndin, sem ég ber þar

er mynd af sonardyggð og kostum hans.

Þér óskabörn, sem undir bláum himni

á óskastund mætist hér og fagnið,

blessið þá hönd, er bókfell yðar fáði,

blessið þá hönd, er letrið auðmjúkt skráði.

Blessið þann hug, sem hörpu ljóða sló,

heiðrið þann dug, sem bát á miðin dró.

Blessið þann þegn, sem bús og hjarðar gætti,

þá brúði, er spann og óf og granna sætti.

Blessið þann fót, sem braust um fjöll og heiðar,

blessið þann kjark, er aldrei missti leiðar.

Blessið þá trú, sem bar í dauðans húmi

birtu af ljósi Guðs að hverju rúmi.

Skáld: Séra Sigurður Einarsson

Fjallkona: Sigríður Hagalín