1966 - Ávarp fjallkonunnar

Til ykkar, sem ég ann af heitu hjarta

og hef við brjóst mitt alið langa stund,

mæli ég enn, – er breiðir vorið bjarta

bláhvítan fána um jökla mína og sund.

Fjöld komu sumra, – og fóru sinnar leiðar,

í fjarlægð sé ég runnin aldaskeið

og minnist þess, er yfir hafsins heiðar

ég horfði ein og þjóðar minnar beið.

Minnist ég löngum minna horfnu skóga

á morgni kyrrum, þegar sólin skín; –

hve ann ég þeim, er þrá að vaxa og gróa,

og því er vorið sigurhátíð mín:

mitt blóm, sú jurt, er auðn í engi breytir

og eyðing myrka knýr til undanhalds,

og barn mitt sá, er frelsi og friði veitir

fulltingi sitt í heimi stríðs og valds.

Heyr, hvernig lands míns leyndu raddir kalla

á liðsemd þína og trúnað, ár og síð,

í steindum veðrahörpum fornra fjalla

og fiðlutónum blæs í víðihlíð;

– um dýpstu mið og voga, tún og teiga,

er tjáð mitt boð, í einu strangt og milt:

sjá, hér er allt, sem þér er þörf að eiga

í þúsund ár, – svo lengi sem þú vilt.

En hratt fer hver sú stund er framhjá streymir

um stormi og brimi slegin tímans höf.

– Voryrkjumannsins verk mig sífellt dreymir:

ég vonast eftir þinni bestu gjöf,

dóttir og sonur. Allra ævivegi

að endamörkum hinstu loksins ber,

þín nótt fer að, og nær með hverjum degi,

og nafn þitt hvergi geymt, ef ekki hér.

Ó, þú, sem sumars nýtur enn í næði

og namst í æsku stef míns hulduljóðs,

gjör líf þitt hending ljúfa í vorsins kvæði

svo líf þitt verði þér og mér til góðs;

þá læt ég, er þú lokar augum þínum,

mitt ljós, í þökk, við hvílurúmið þitt,

og geymi, í kyrrð, þín bein í moldum mínum

og minning þína, í ást, við hjarta mitt.

* * *

Í nafni hans, sem helgast þessi dagur,

skal heitum ykkar treyst – og geislum skírð;

– á ykkar valdi er aldarinnar bragur

og ættarlandsins vor og morgundýrð,

að gamlir fjötrar fúni og aldrei saki

það frelsi, sem var draumur minn og þrá,

á ykkar valdi, að sólríkt sumar vaki

sígrænt og langt, við norðurhöfin blá.

Skáld: Guðmundur Böðvarsson

Fjallkona: Margrét Guðmundsdóttir