Ég vitja þín sem vor af fjarri strönd
og vorið mitt er blóm í grannri hönd
sem blik af sól, og birkiilmur fer
með bláa þögn og fugl ið næsta sér,
minn ilmur líkt og andi blóm við kinn
og æska þín sé förunautur minn
á strangri ferð um veröld vors sem er
mín vegalausa þrá í fylgd með þér.
Og hugsun mín er fugl, ég feta ein
mitt flug sem kliði sunnanblær við grein,
hann skilur eftir andartak á vori
með ilm af jörð og sól í hverju spori
og hugsun mín er fugl, sá vængur fer
með fögnuð þessa dags í brjósti sér.
Minn svali andblær saknar þín sem ert
í sárum skugga blóm svo mikilsvert,
það vitjar mín sem ilmur alls sem ber
mitt yndislega vor á höndum sér.
Ég bíð og vona enn sem aldrei fyr
og allt er hljótt og nóttin björt og kyr,
mín sólskinsbjarta sumarnótt, hún mynnist
við svalan dag sem rennur hægt og grynnist,
hann vitjar þín, ég heyri hjarta þitt,
þinn hljóða slátt við rjúpnalaufið mitt
og hugsun mín er fugl, hann fylgir mér
og flögrar eins og vor við hreiðrið sitt.
Og allt er hljótt og heiðin dimm og blá
sem hvísl við sérhvert blóm og hvert eitt strá,
minn svali blær sem berst að vitum þér,
mín bláa kyrrð með þögn í fylgd með sér.
Skáld: Matthías Johannessen
Fjallkona: Þórunn Lárusdóttir