1944 - Í tilefni dagsins

I.

Sjá risinn okkar unga dag,

er engan leyfis spyr,

hann streymir eins og sólskinssær,

 hann syngur eins og skógarblær

um efsta brattans blásna drag,

um bláar fjarðardyr.

Ei dagur fyrr af djúpum steig

með dýrra hlað um brá:

Nú rætist eftir aldabið

vor ósk um líf, vor bæn um frið:

Við leggjum frjálsir frelsissveig

um fjöll vor, hvít og blá.

Við þreyttum fyrrum fangbrögð hörð

við forlög öfugstreym.

Þá vöktu hetjur hrjáðan lýð

og hófu ’ið langa frelsisstríð.

Þær féllu sinni fósturjörð.

– Guðs friður sé með þeim.

Og enn mun straumur strandir slá

og stormur blása um sand.

Þá reynist, hversu er heilt vort verk

og hvað vor ást er djúp og sterk.

– En meðan Frónið fólk sitt á,

á fólkið sjálft sitt land.

II.

Hver breiddi á veg þinn vorsins glit,

um vöggu þína bjó?

Þín móðir, ó, þú íslensk sál,

hún innti þér sín leyndarmál

og söng þér draumsins silfurþyt

í sínum birkiskóg.

Hún hló þér, barni, og bar þig inn

í blómaríki sín. –

Og vit, að hvar sem fley þitt fer,

í fortíð hennar rót þín er,

að hennar sæmd er heiður þinn

og hennar framtíð þín.

Skín himinsól á hennar snæ

og hennar rósarblað

og drag þó rún í hverja hlíð,

að hún sé frjáls um alla tíð.

Ó, hefjið, bárur, söng á sæ

og segið henni það.

Og far þú heiti, hraði blær

um hauðrið íss og bóls

og hrópa djarft við hamra-strönd,

við heiðarbrún og jökulrönd —

og hvísla milt við mjúkan reyr:

Ó, móðir, þú ert frjáls!

Skáld: Guðmundur Böðvarsson

Fjallkona: Kristjana Milla Thorsteinsson