I.
Sjá risinn okkar unga dag,
er engan leyfis spyr,
hann streymir eins og sólskinssær,
hann syngur eins og skógarblær
um efsta brattans blásna drag,
um bláar fjarðardyr.
Ei dagur fyrr af djúpum steig
með dýrra hlað um brá:
Nú rætist eftir aldabið
vor ósk um líf, vor bæn um frið:
Við leggjum frjálsir frelsissveig
um fjöll vor, hvít og blá.
Við þreyttum fyrrum fangbrögð hörð
við forlög öfugstreym.
Þá vöktu hetjur hrjáðan lýð
og hófu ’ið langa frelsisstríð.
Þær féllu sinni fósturjörð.
– Guðs friður sé með þeim.
Og enn mun straumur strandir slá
og stormur blása um sand.
Þá reynist, hversu er heilt vort verk
og hvað vor ást er djúp og sterk.
– En meðan Frónið fólk sitt á,
á fólkið sjálft sitt land.
II.
Hver breiddi á veg þinn vorsins glit,
um vöggu þína bjó?
Þín móðir, ó, þú íslensk sál,
hún innti þér sín leyndarmál
og söng þér draumsins silfurþyt
í sínum birkiskóg.
Hún hló þér, barni, og bar þig inn
í blómaríki sín. –
Og vit, að hvar sem fley þitt fer,
í fortíð hennar rót þín er,
að hennar sæmd er heiður þinn
og hennar framtíð þín.
Skín himinsól á hennar snæ
og hennar rósarblað
og drag þó rún í hverja hlíð,
að hún sé frjáls um alla tíð.
Ó, hefjið, bárur, söng á sæ
og segið henni það.
Og far þú heiti, hraði blær
um hauðrið íss og bóls
og hrópa djarft við hamra-strönd,
við heiðarbrún og jökulrönd —
og hvísla milt við mjúkan reyr:
Ó, móðir, þú ert frjáls!
Skáld: Guðmundur Böðvarsson
Fjallkona: Kristjana Milla Thorsteinsson