Það man ég fyrst sem mína barnatrú
er myrkar hríðar léku um fenntan bæ,
að land mitt risi aftur, eins og nú,
úr ís og snæ,
úr ís og vetrarsnæ.
Sjá, enn er mold þín mjúk og tún þín græn
og mildum bláma slær á hvern þinn sand,
og trú mín leitar þá í þökk og bæn
til þín, mitt land
til þín, mitt föðurland.
Og hvílík náð og hvílík páska-jól
til handa þeim er verður allur senn,
í þínu skjóli að sitja og þinni sól
einn sumardag,
einn sumardaginn enn.
Skáld: Guðmundur Böðvarsson
Fjallkona: Sigrún Sól Ólafsdóttir