Kom heil til feginsfundar, íslensk þjóð!
Gakk frjáls og djörf á hönd þeim óskadegi,
sem eignast skal þín afreksverk og ljóð
um eilífð, þó að menn og stefnur deyi.
Því draumur sá, er aðeins átti sér
um aldir samastað í fólksins hjarta,
varð sál þess dags, er frelsið færði þér
og fána þínum lyfti í heiðið bjarta.
Ég veit oft seint mitt vor að sunnan fer,
en vor, sem eins er fólki sínu bundið
og dýpri þrá og ástúð vafið er,
í öllum heimi verður naumast fundið.
Og loks er frjálsir dagar gengu í garð
með glæstu föruneyti þúsund vona,
ég fann það best, hve auðugt Ísland varð
í önn og gleði dætra þess og sona.
Því vorið kom! En steðji ólög að
og ógnað verði framtíð niðja þinna,
mun hættan sjálf fá sagt þér til um það,
hvar sannan kjark og trúnað var að finna.
Á slíkri stundu er feigur sá, er flýr,
en frjálsum manni verður skammt til ráða:
Hann hittist þar sem þyngstur vandi knýr
hans þrek og manndómslund til stærstu dáða.
Svo haldi landsins heilladísir vörð
um hvern þann stað, sem fáninn blaktir yfir,
því þar skal frjálsu fólki heilög jörð
og föðurland á meðan sál þess lifir.
En vit, að öll þín arfleifð, von og þrá
er áskorun frá minning, sögu og ljóðum,
að ganga af heilum hug til liðs við þá,
sem heiminn vilja byggja frjálsum þjóðum.
Skáld: Tómas Guðmundsson
Fjallkona: Guðrún Þórðardóttir