2002 - Þjóðlag

Veistu að ég bíð þín

og vaki hér og bíð þín

bak við grænar rúður

og ryðbrunnar skrár,

bak við brúnar heiðar,

bak við dag og ár?

Enginn hefur séð mig,

en allir hafa þráð mig,

svarið eið og söðlað,

hinn sviffráa jó,

hrakist vegavilltir

um vindkaldan skóg.

Úlfar hafa elt þá

og álfar hafa tælt þá,

töfrað þá og tafið

við tafl og gull og vín;

flestir hafa gleymt að

þeir fóru að leita mín.

Nóttin hefur náð þeim

og nornir tekið við þeim,

ekki skaltu hræðast

þann álagadóm;

einn átt þú að eiga

mitt unga liljublóm.

Óhrein verður leið þín

en þú manst, ég bíð þín;

fram hjá hamrahengjum

og húmrauðri gátt

svífa svanir þínir

með söng í rétta átt.

Ein og sóllaus sit ég

en sæl, því aldrei get ég

trúað öðru en ósk mín

og ást þín nái mér;

fallir þú og týnist

þá fölna ég með þér.

Hrekkur lokað hlið mitt?

Það hringja klukkur, blóð mitt

leitar þín í leiðslu,

það loga stjörnur tvær

við brjóst mín, bláar stjörnur;

ég brosi og kyssi þær.

Vakir vakir þrá mín

og von mín og trú mín

bak við þrár og þrautir

og þokuslunginn veg,

bak við óð og ástir,

ástin, þú og ég.

Skáld: Snorri Hjartarson

Fjallkona: Nína Dögg Filippusdóttir