Veistu að ég bíð þín
og vaki hér og bíð þín
bak við grænar rúður
og ryðbrunnar skrár,
bak við brúnar heiðar,
bak við dag og ár?
Enginn hefur séð mig,
en allir hafa þráð mig,
svarið eið og söðlað,
hinn sviffráa jó,
hrakist vegavilltir
um vindkaldan skóg.
Úlfar hafa elt þá
og álfar hafa tælt þá,
töfrað þá og tafið
við tafl og gull og vín;
flestir hafa gleymt að
þeir fóru að leita mín.
Nóttin hefur náð þeim
og nornir tekið við þeim,
ekki skaltu hræðast
þann álagadóm;
einn átt þú að eiga
mitt unga liljublóm.
Óhrein verður leið þín
en þú manst, ég bíð þín;
fram hjá hamrahengjum
og húmrauðri gátt
svífa svanir þínir
með söng í rétta átt.
Ein og sóllaus sit ég
en sæl, því aldrei get ég
trúað öðru en ósk mín
og ást þín nái mér;
fallir þú og týnist
þá fölna ég með þér.
Hrekkur lokað hlið mitt?
Það hringja klukkur, blóð mitt
leitar þín í leiðslu,
það loga stjörnur tvær
við brjóst mín, bláar stjörnur;
ég brosi og kyssi þær.
Vakir vakir þrá mín
og von mín og trú mín
bak við þrár og þrautir
og þokuslunginn veg,
bak við óð og ástir,
ástin, þú og ég.
Skáld: Snorri Hjartarson
Fjallkona: Nína Dögg Filippusdóttir