1973 - Þorskastríð og þjóðhátíð

I

Vort unga land við bláa fjarlægð ber

og brunahraunið kannar nýjar leiðir

og svartan faðm mót sólarljósi breiðir,

enn syngur haf við klett og fuglasker.

Nýr dagur rís með fjöll í fangi sér

og frelsi þitt, vort land, í sínum höndum.

Og úthafsbáran ber að þínum ströndum

sinn bláa fald og vakir enn með þér.

Þín vitjar aftur veröld heiðins ljóðs

sem vorsins leiti tindar efstu fjalla.

Í draumi þess má heyra geirinn gjalla

ef gengið er á rétt þíns stolta blóðs.

Þá köllum vér til vitnis allt sem ber

þess vott að Ísland lifir enn og fagnar,

að afl þess býr í eldi ljóðs og sagnar,

vort unga land, með vor í fylgd með sér.

II

Nú kveikir sólin vor í blöðum blóma

og ber sitt ljós um dal og klettarið

Og gamla kjarrið grænu laufi skrýðist

og gleymir sér við nýjan þrastaklið.

Og heiðblár dagur heldur vestur jökla

með hlýjan blæ og ilm við lyng og grjót

og geislar fara mildum móðurhöndum

um mel og tún og fræ sem skýtur rót.

Svo hellir sólin sumarskini björtu

á sund og hlíð og vetrarskugga þvær

af augum þínum, aftur blasir við þér

það Ísland sem í draumi þínum grær.

Það rís úr sæ þinn snæviþakti jökull

með sól í fangi, vorsins skógarhind,

og landið fyllist fuglasöng og angan

og fegurð þess er vatn í djúpri lind.

Skáld: Matthías Johannessen

Fjallkona: Valgerður Dan Jónsdóttir