1974 - Íslands minni

Eitt er landið ægi girt

yst á Ránar slóðum,

fyrir löngu lítils virt,

langt frá öðrum þjóðum.

Um þess kjör og aldarfar

aðrir hægt sér láta,

sykki það í myrkan mar,

mundu fáir gráta.

Eitt er landið, ein vor þjóð,

auðnan sama beggja;

eina tungu, anda, blóð

aldir spunnu tveggja;

saga þín er saga vor,

sómi þinn vor æra,

tár þín líka tárin vor,

tignar landið kæra!

Þú ert allt, sem eigum vér

ábyrgð vorri falið.

Margir segja: sjá, það er

svikið, bert og kalið!

Það er satt: með sárri blygð

sjá þín börn þess vottinn,

fyrir svikna sátt og tryggð

sorg þín öll er sprottin.

Fóstra, móðir, veröld vor.

von og framtíð gæða,

svíði oss þín sáraspor,

svívirðing og mæða!

Burt með lygi, hlekk og hjúp,

hvað sem blindar andann.

Sendum út á sextugt djúp

sundurlyndis fjandann!

Græðum saman mein og mein,

metumst ei við grannann,

fellum saman stein við stein,

styðjum hverjir annan.

Plöntum, vökvum rein við rein,

ræktin skapar framann.

Hvað má höndin ein og ein?

Allir leggi saman!

Líkt og allar landsins ár

leið til sjávar þreyta,

eins skal fólksins hugur hár

hafnar sömu leita.

Höfnin sú er sómi vor,

sögufoldin bjarta!

Lifni vilji, vit og þor,

vaxi trú hvers hjarta!

Skáld: Matthías Jochumsson

Fjallkona: Halla Guðmundsdóttir