1998 - Hafið dreymir
Ég sá hana systur þína.
Ég sat þá og orti um þig ljóð,
og vornóttin gekk fyrir gluggann minn
glóhærð og vangarjóð –
hún settist frammi við sæinn
og svæfði þar bróður sinn daginn
við blæþýtt báruhljóð –
Og senn var allt í svefni:
Sólin í Ægisfangi,
hafið í húmkyrtli nætur
hvíldi við landsins fætur,
og landið hallaði höfðum fjalla
að himinsins baðmi –
En þögnin draumkvikum þrýsti faðmi
um allt og alla – –
Og minn hugur var haf –
haf í tunglskini bláu,
ómælis-haf, og himinninn einn var þess strönd.
Hafið var þögult – hafið svaf –
sem hrafnsvartir risafákar
á barmi þess öldur lognþungar lágu.
Flugeldar mánans um faxið stukku;
fáksbökin tinnudökk kvikuðu, hrukku
undan kitlandi geislunum hart, sem hjarta
úr hrynjandi eldi í búknum svarta
titraði, títt og ótt.
Þar hvíldu þeir, drukku í sig djúpsins þrótt
og fólu sín höfuð í hafsins nótt – –
Og hafið dreymdi – –
dulrænn og töfrandi söngvaniður
frá djúpinu dimmbláu streymdi,
sem klukkna kliður
í kyrrum skóg,
sem blævar blak
í blundhöfgu sefi
í hljóðri haustnæturró.
– Hörpu þar sló
draumanna andi djúpt niðri’ í sjó
– því hafið dreymdi.
Draumur þess voru syngjandi sævarfljóð
með sægrænt hár,
og þaralauf dimmrauð, sem drjúpandi blóð
um drifhvítar brár.
En þögult hljóma haf
í húmi augnanna svaf – –
– Og fleiri og fleiri úr fangi þess rísa þær,
sem faldhvítar bárur í húminu lýsa þær –
Og hafið dreymir –
djúpt við þess hjarta
draumanna guð sína hörpu slær –
Og minn hugur var hafið –
hafið í náttbláma vafið.
Og draumar hafsins: lofsöngsljóð
frá lýrunni í brjósti mér –
ókveðnir ástarsöngvar –
allir til blessunar þér –
Þá var það, ég sá hana systur þína,
er sat ég og orti þau ljóð.
Og morgunsólin mild og rjóð
um miðja nótt vakti sumardaginn
til brúðfarar langt yfir logntæran sæinn –
Fyrr en ég vissi var hlýlegri hönd
um höfuð mér strokið – og titrandi önd
lék mér sem sólblær um svefnföla kinn –
systir þín stóð þar og brosti –;
hennar hár var svo ljóst sem lauf um haust,
og liljur og rósir ég sætt fann anga
frá vör henni og vanga.
Svo hóf hún máls með hörpuraust
og hlæjandi benti á mín kvæði –:
„Ég sé að við berum þá bæði
í brjósti’ okkar góðan huga
til sömu mærinnar, sveinninn minn,
hann sýnir það, þessi óður þinn.
Mitt nafn er gæfa, ég garðkona er,
garðkona tímans, og víða ég fer.
Ég er systir hennar, er söngstu þín ljóð,
sál okkar ein og eitt okkar blóð,
og blóm mín öll hennar ævisaga,
því hver stund, er hún lifir, er lítið fræ,
er legg ég í hennar spor;
ég gef henni ekki annað en gullblómin mín,
ég gef henni ekki annað en sólskin og vor.
Kveddu henni systurkveðju mína.“
Og inn yfir hugar míns haf
bar hljóma glaðværra braga,
hjartaslög hulinna daga –
Ég sá hana systur þína!
Skáld: Jóhann Jónsson
Fjallkona: Helga Braga Jónsdóttir