1986 - Reykjavík Þjóðminningardaginn 1897

Þar fornar súlur flutu á land

við fjarðarsund og eyjaband,

þeir reistu Reykjavík.

Hún óx um tíu alda bil,

naut alls, sem þjóðin hafði til,

varð landsins högum lík. –

Og þó vor höfn sé opin enn

og enn þá vanti knerri og menn,

við vonum fast hún vaxi senn

og verði stór og rík.

En þó við flóann byggðist borg

með breiða vegi og fögur torg

og gnægð af öllum auð, –

ef þjóðin gleymdi sjálfri sér

og svip þeim týndi, er hún ber,

er betra að vanta brauð.

– Þeir segja, að hér sé hættan mest

og hérna þróist frónskan verst

og útlend tíska temjist flest

og tungan sé í nauð.

„Nei, þegar öldin aldna flýr

og andi af hafi kemur nýr

að vekja land og lýð,

er víkka tún og breikka ból

og betri daga morgunsól

skín hátt um strönd og hlíð,

skal sjást, að bylgjan brotnar hér. –

– Við byggjum nýja sveit og ver,

en munum vel, hvað íslenskt er,

um alla vora tíð.“

Skáld: Einar Benediktsson

Fjallkona: Sigurjóna Sverrisdóttir